Op de proeftafel staat een wijn van de Incrocio Bruni 54 druif. Ik bezit vaten vol parate wijnkennis maar nu ontbreekt ieder aanknopingspunt. Aan de fles zie ik dat het om een witte wijn gaat, anders had ik dát zelfs moeten raden.
Na onderzoek wordt het raadsel groter. Terracruda (het wijnhuis) claimt dat de Bruni 54 een kruising is tussen Sauvignon Blanc en Verdicchio. De internationale druivendatabank VIVC heeft echter aangetoond dat het om een kruising tussen Aleatico en Lacrima gaat. Onenigheid over de herkomst van een obscure druif uit Marche. Hier smul ik van. En ik heb nog geen druppel gedronken.
Soms zijn wijnmakers volleerde marketeers. Alles wat de verkoop stuwt mag op het etiket. Ik kies ervoor de wetenschappers te volgen. Volgens hen gaat het om een kruising tussen twee blauwe druiven, waarvan de één een duidelijk rozenblaadjes aroma heeft (Lacrima) en de ander familie is van de zeer aromatische Muscat (Aleatico). In mijn fantasie is hun witte nakomeling een losbandig bloemenmeisje.
Ik neem een slok. Er ontvouwt zich en breed scala aan fijne zuren en bitters, die door de ietwat filmende structuur lang nazinderen. De afdronk is sappig, met in de finale amandeltonen en een tikje kruidigheid. Precies zoals een ragfijne Verdicchio. Zeker geen bloemenmeisje.
Nu ben ik in de war. Waar vind ik een betrouwbare bron die mij de juiste informatie verschaft? Maar nog belangrijker: waar vind ik een lijngevangen tonijnsteak? Daar schreeuwt deze wijn namelijk om. Licht gegrild, als kroon op een salade met salsa verde.
En als de praktijk zo schittert, wat dondert de theorie dan nog?
